Foto

Van 1 van mijn cursisten kreeg ik vanavond een paar foto's van Crady toegestuurd die hij tijdens een les gemaakt heeft. Deze ene wil ik jullie niet onthouden, m'n schele wijfie :-)

Rex, bedankt !!

Strompelende waterrat

Gisteravond vond ik dat Cree wel weer even een duik in de plaatselijke vijver had verdiend. Het is vlak achter mijn huis, op 5 tot 10 minuten lopen. Normaal geen probleem, maar inmiddels al een hele onderneming.
Crady strompelt hier dan naartoe, op het laatst wel steeds harder, omdat ze weet waar we heengaan. Ik neem dan plaats op 'n bankje en zij speelt als een kind op het strand met schepjes, zo blij. Kijk en daar kan ik dan weer van genieten, dat zij met volle teugen geniet en haar poot even lijkt te vergeten.
Daarna moeten we nog naar huis en doen daar dan 3x zo lang over als vroeger, maar och, ik heb de tijd. Volgende keer rij ik mevrouw voor in de limousine en hoeft ze niet zo ver meer.
Het water was overigens 1 grote soepzooi, maar Cree vond het niet erg....

Zie hier hoe ze het naar haar zin heeft..

Rust

Inmiddels denk ik de gulden middenweg te hebben gevonden met Cree....

Veel rust, vaak, maar kort wandelen en 3 tramadol per dag. En dan gaat het eigenlijk nog best goed met m'n wijfie. Ze is en blijft kreupel, dat zal niet meer veranderen. Ik hoop maar dat het zo nog te doen is met de pijn. Ze oogt vrolijk, blij, eet nog goed en begroet nog steeds iedereen met 'n knuffel of schoen in de bek.
Stiekem hoop ik dat we zo nog 'n mooie zomervakantie naar Frankrijk kunnen maken half augustus... De tijd zal het leren en we leven en genieten maar met de dag, da's 't beste voor nu.

Wat is de grens ?

Het blijft me maar bezig houden.... en logisch ook ....

Nu Crady weer op 3 tramadol staat gaat het wel beter, maar ik merk aan alles dat ze pijn heeft. Ze likt nog steeds veel aan haar schouder en poot. Het lijkt mij een uiting van pijn... En daar word ik erg verdrietig van. Ik wil niet dat ze pijn heeft. Moet ik daarom nu ingrijpen ? En 'n verder nog wel redelijk vrolijke hond met goede eetlust laten inslapen?
Het idee dat de dierenarts dan hier thuis komt en ze vrolijk met 'n speeltje of schoen in haar bek de man begroet en vervolgens een spuitje krijgt, doet m'n maag omdraaien.

Maar ik zie ook dat ze pijn heeft en dat wil ik ook niet, dat verdient ze ook niet.... Oooo het is zo moeilijk. Je zegt zo "makkelijk" als het niet meer gaat geef ik haar 'n spuitje. Maar waar ligt de grens? Kon ze maar 5 minuten praten.....
Vanmiddag heb ik op de wandeling maar eens een filmpje gemaakt omdat beelden meer zeggen dan woorden.

Na zo'n wandeling is ze onrustig, weet niet goed hoe ze moet gaan liggen, hijgt veel, likt veel aan haar schouder. Uiteindelijk valt ze dan doodmoe in slaap. Maar zodra ik richting voordeur ga staat ze weer te spingen om mee te gaan.. Kut wat is dit moeilijk !!!!

Keep up the faith....

Het recept van 3 Tramadolletjes per dag en de nodige rust heeft z'n vruchten afgeworpen. Weer 'n redelijk beweeglijke woef en alle 2 een goede lange nachtrust. Wel zo bevorderlijk voor m'n looks ook.... van veel tranen en weinig slaap ga je er niet gezelliger uitzien zeg maar... We houden de moed erin, want..... opgeven is geen optie... nooit kunnen vermoeden dat die term zoveel betekenis voor me zou krijgen....

Is opgeven een optie ?

Cree en ik hebben een mega kut nacht achter de rug.......... Afgelopen woensdag heb ik haar weer mee laten doen met 'n jachttraining. D.w.z. ze heeft 3 dummy's mogen halen. Gevolg: mega kreupel. Gisteren middag werd ze al erg onrustig en vannacht kwam het tot 'n hoogtepunt.

Ze was aan het hijgen als een dolle hyena, ogen achterstevoren in haar koppie en als 'n bezetene likken aan haar schouder. Na een half uur liep het kwijl in straaltjes langs haar poot en dacht ik dat ze 'n beroerte zou krijgen van het hijgen. Ik ben op de grond gaan zitten bij haar en heb haar tussen m'n benen met haar rug naar mij toe tegen me aangedrukt met een koude compres op haar schouder. Na ruim een uur werd ze iets rustiger en hadden we weer contact. Nu werd haar koppie nat van mijn tranen, want wat moet ik nu met haar aan.... Het zachte gejank van de pijn, het onrustige niet weten waar ze het zoeken moet.... Hoe lang moet ik dit nog door laten gaan? Wanneer grijp je als mens in? Alleen door de Tramadol kan ik haar nog bij me houden, maar hoe lang nog?

Uiteindelijk is ze rond half 4 in m'n armen in slaap gevallen en ben ik ook weer in bed gedoken. Ik een hoofd vol watten vanmorgen en dikke ogen van het huilen. Zij weer vrolijk en blij alsof er niks aan de hand is! Soms zou ik willen dat mijn leven ook zo simpel is als een hondenleven, en hopen dat mijn baasje de juiste beslissing voor me zal nemen........

Comme ci, comme ca

Gisteren is Crady mee geweest naar de training van de C groep. Ze heeft een paar dummies mogen halen, was daar dolgelukkig mee, maar moet dat nu weer bekopen met veel pijn.....
Het blijft erg moeilijk om te zien dat m'n kleine wijfie last heeft van die rotziekte. Konden we de afgelopen week de medicatie op een laag pitje zetten. Vandaag maar weer even een flinke shot geven.

Ik zal moeten blijven schipperen tussen nog 'n leuk en kwalitatief goed leven en veel rust, lees saai leven.... en da's lastig kan ik je vertellen. In elk geval besloten dat ik haar nu echt niet meer laat apporteren. We houden het maar bij lekkere wandelingen en vooral veel zwemmen. Het is er het weer ook naar, dus dat komt wel goed.

Ik weet dat het straks ineens heel hard kan gaan. Volgens mij hebben we het echt in het begin stadium kunnen constateren en zit het nog allemaal in het kapsel van haar schouder. Zodra dit echter gaat oversteken naar haar botten is het einde zoek.... Tot die tijd dus maar mega veel van elkaar genieten en dat doen we dan ook. Vandaag even een rustdag, lekker trippen op de tramadol en morgen hopelijk weer 'n duik in de zee van Scheveningen :-)

Crady de slaapkoningin

Crady heeft gisteren haar diploma slapen in de auto onderweg gehaald. En met glans en wimpel kan ik je zeggen. We stapten om 11.30 uur in de camper en rond middernacht weer uit de camper en ze heeft gewoon de hele weg in coma gelegen. Op 'n enkele pitsstop na. Snel een plas en hup weer d'r mandje in. Thuis gekomen zet ik haar mand weer naast mijn bed en voordat ik m'n koffer naar boven had gedragen lag zij alweer te snurken. Ongelooflijk.

Ik kon weer eens niet naar bed en rond 02.00 uur moest ik mezelf dwingen om te gaan slapen. Misschien toch ook eens wat van die pillen van Cree "pikken" :-)

We hebben een geweldige week gehad in Alpe d'Huez. Het was toch even gokken met zoveel mensen en 3 honden in 1 chalet. Maar alle 3 hebben ze zich voortreffelijk gedragen. Niemand had last van ze. Sterker nog iedereen was dol op het 3tal. En pup Bizzy stal natuurlijk de show met haar hoge knuffelgehalte!

Ik heb Crady alles laten doen waar ze zin in had. Lange bergwandelingen, rollen in de sneeuw, zwemmen onder 'n waterval, dobberen in een bergmeer, alle trappen naar ons chalet (84) meerdere malen laten op- en aflopen, soms even op de bank liggen. Kortom het was een feestweek. Ze hield zich goed. Na 'n lange wandeling was ze wat stram, maar de volgende dag zag je er al bijna niks meer van. Ik heb toch stille hoop dat we helemaal in de beginfase van het kankerproces zitten en nog wel een paar maanden van elkaar kunnen genieten. Ik heb het deze vakantie in elk geval met volle teugen gedaan.

Me and my shadow waren samen op een onvergetelijke, beladen, emotionele, ontspannen, fantastische vakantie en dat pakken ze ons nooit meer af!!

Crady en de Alpe d' HuZes

Ik heb 'n fantastische week gehad met m'n wijfie in Alpe d' Huez. Het gaat eigenlijk best goed met haar. Door het vele bergbeklimmen en trappen lopen heeft ze 's avonds iets meer last van haar poot, maar het is te doen. Morgen gaan we weer naar huis en kan ze 'n hele dag in de camper uitrusten. Vanaf maandag begint het gewone leven weer in NL. De tramadol doet voorlopig goed z'n werk, ik geniet elke minuut van haar.