Slachtofferrol

Ik moet eerlijk bekennen dat ik daar gisteren even een uurtje of 2 in heb gezeten... Was best even lekker om je af te vragen;

• waarom is mijn relatie op de klippen gelopen?
• waarom heeft Theo kanker gekregen?
• waarom gaan er de laatste tijd zoveel mensen dood aan kanker in mijn omgeving?
• waarom was er in oktober niks te zien op de röntgen foto's van Crady en waarom heeft ze nu ineens botkanker?
• waarom lijkt het alsof alles tegenzit in mijn leven?
• waarom kan ik nu niet méér bij m'n moeder & Theo zijn om ze te steunen en zij mij?
• wanneer zijn m'n tranen op?

Maar al gauw kwam ook de helderheid van geest weer boven dat het geen zin heeft om te blijven sippen en mezelf al die vragen te stellen. Ik zal er nooit antwoord op krijgen. De enige tip die ik op de laatste vraag heb gelezen is, dat je meer moet drinken dan er aan tranen uitgaat...., kijk daar heb je dan wat aan!
Het is bovendien ook heel vervelend voor je contactlenzen dat huilen, ze worden er vettig van, je ziet de hele wereld als 'n grote blurr en je krijgt er ongelooflijke pijn in je dak van.
Nee een voorschot nemen op m'n ellende heeft absoluut geen zin, ik moet leven in het NU. (thx Monique).

Ik probeer altijd ook iets positiefs te zien in de bovenstaande vragen. Voor wat betreft Crady wist ik toen zij bijna 8 jaar geleden in mijn leven kwam dat ik haar waarschijnlijk tussen de 8 en 12 jaar later weer zou moeten loslaten. Het is kut, sorry geen ander woord voor, dat dit binnenkort gaat gebeuren. Maar ik kan 't ook omdraaien en dankbaar zijn dat ik dit nu weet en onze quality time extra goed benutten. Nog meer van haar genieten dan ik al deed, nog meer leuke dingen met haar doen. De AD6 bewust af en toe even opzij zetten om eerst een lekkere wandeling met haar te maken en dan een uurtje later te gaan spinnen of op de tacx te stappen. Zo, dat ik er later geen spijt van krijg dat ik te weinig heb genoten. Ik moet niet teveel in haar mooie schele ogen kijken, want het idee dat ik haar straks moet laten inslapen is te pijnlijk, daar moet ik dus niet teveel aan denken en genieten van wat er NU is, en daar doe ik m'n stinkende best voor.

En om even iets recht te zetten: Ik krijg erg veel lieve berichten via sms/mail/twitter/telefoon met de vraag " hoe gaat het nu met Crady?"
Aan Crady merk je nog niks, ze is nog even blij en vrolijk als altijd. En dat is ook weer zo'n goede les voor me, zij kan niet in de toekomst kijken en zich zorgen maken over wat komen gaat.
Een mevrouw in de lift op mijn werk zei vandaag nog : "Wat glanst ze toch prachtig he, ze is vast heel gezond!" Ik heb maar met ja geantwoord.

De mooiste spreuk ontving ik vandaag van een AD6/Twitter vriend, hij heeft 'm voor me op 'n tegeltje gezet en ik denk dat veel mensen hier iets aan kunnen hebben. Het heeft mij in elk geval een glimlach bezorgd vandaag.


En ik kan 't niet vaak genoeg herhalen, alle ellende heeft me de laatste tijd ook zo ontzettend veel lieve reacties van soms totaal vreemden bezorgd, daar word ik af en toe best even stil van, bedankt allemaal, het helpt te weten dat je niet alleen bent.