Mokerslag.....

Vanmiddag ging ik op controle met Crady bij de orthopeed. Was ik de vorige keer in oktober bij de operatie als de dood dat de diagnose botkanker zou zijn, deze keer had ik er totaal geen rekening mee gehouden. Het was immers in oktober allemaal goed, dus waar zou ik me druk om maken.

In het gesprek heb ik aangegeven dat ze bij wandelingen langer dan 15min weer kreupel loopt. Dat ze s' morgens als we naar beneden gaan, twijfelt bij het traplopen. Het is net of ze staat te bedenken welke poot ze als eerste zal verzetten. Ook heb ik gemerkt dat ze meer dan normaal aan haar poten ligt te likken en af en toe een natte bef heeft van het kwijlen....

Maarten ( de orthopeed ) drukte alleen wat op haar schouder en toen begon ze al vreselijk te piepen en grommen. Hij trok niet eens aan haar poot en dit deed dus al behoorlijk pijn.
Besloten werd om foto's te maken van haar schouder.
Het werd snel duidelijk.... zwarte en witte vlekken op haar schouder, vrijwel zeker botkanker !
Maarten zag ook dat de artrose voor nog meer gewoekerd bot had gezorgd en ook daar kan ze de pijn van hebben. Besloten werd om haar de komende 6 weken op Cortaphen Forte te zetten als pijn en ontstekingsremmer. Op 15 maart gaan we weer foto's maken en dan leggen we de 3 series naast elkaar en weten we 't zeker.
Ik heb alles in een roes aangehoord en begon ook nog leuk over m'n Alpe d' Huzes verhaal en wist Maarten zelfs nog 'n flyer in z'n hand te drukken....

Op weg naar huis drong het verhaal pas goed tot me door. Me and my shadow...., daar gaat op niet al te lange termijn een einde aan komen. Bijna 8 jaar is Crady zo'n 24u per dag bij me. We zijn een twee-eenheid. Ze heeft maar 'n half woord nodig en begrijpt me en andersom kan ik haar lezen alsof ik haar zelf gemaakt heb. Onvoorstelbaar nog dat hier een einde aan gaat komen.

Ook dacht ik nog even, dat ik het allemaal niet goed had aangehoord en het misschien nog wel mee kon vallen. Maar zojuist luisterde ik de voicemail af en daar stond Maarten op. Hij bevestigde nogmaals dat hij de foto's uit oktober had vergeleken met de foto's van vandaag en dat hij het verhaal helaas niet rooskleuriger kon maken.

Het lijkt wel alsof ik sinds m'n start aan de Alpe d' Huzes meer dan anders geconfronteerd word met kanker in mijn omgeving. Theo, de man van mijn moeder, die ineens de ziekte van Kahler heeft, de vader van Rob m'n teammaatje is vanmorgen overleden aan asbest kanker, een vriendin van Seb (vriend van me) is gisteren overleden aan kanker, het gezicht van de Ad6; Herman Houweling is gisteravond gestorven aan darmkanker. Het kostte me vandaag wat moeite om dit los van elkaar te zien. Alsof er een vloek ligt op mijn deelname aan de Ad6.... Maar ik realiseer me dat als ik morgen besluit een Volvo te kopen, ik vanaf morgen ineens iedereen in zo'n auto zie rondrijden. Noem het toeval...

Ik ga in de komende maanden met volle teugen genieten van Crady en ik blijf haar gedrag lezen. Zodra ik zie dat ze teveel pijn gaat krijgen zal ik de beslissing moeten nemen om haar in te laten slapen. Tegen beter weten in kan ik ook nog hopen op een wonder op 15 maart, maar de leeftijd van sprookjes ben ik inmiddels voorbij. Het enige wat ik kan doen is OPGEVEN IS GEEN OPTIE dus ik ga door met genieten van m'n schele klikobak !