Blessure tijd

Al bijna 'n week leef ik in 'n soort roes. Na het bericht van Maarten Kappen, de dierenarts, werd even alles zwart om me heen.

De dagen daarna kwam ik langzaam uit m'n dalletje en zag 'n vrolijke levenslustige hond om mij heen. Dan lukt het beter om het slechte nieuws weg te drukken...

Het is ook onvoorstelbaar dat straks mijn Allesie er niet meer zal zijn. Ze is zo verweven in mijn leven. Het begint al met opstaan 's morgens. Zodra ik mijn benen uit bed zwaai komt zij aanlopen met m'n sloffen om naar de badkamer te gaan. Ik leg meestal 's avonds al klaar wat ik de volgende dag aan ga trekken. Dat weet ze. Zodra ik uit de badkamer kom, brengt ze 1 voor 1 m'n kleding bij me. Niet altijd in de juiste volgorde, maar och...

Dan gaan we samen naar beneden, spullen pakken om naar kantoor te gaan. Zij draagt uiteraard mijn tas naar de auto!

Op kantoor ontbijt ik altijd, bakje yoghurt of zo. Vaste prik dat zij het bakje uit mag likken. Daarna gaat ze 'n tukje doen in 1 van de chesterfield stoelen. Mocht er bezoek komen op kantoor dat wordt die standaard begroet met 1 van mijn bergschoenen, die op kantoor staan voor onze middagwandeling. Op het moment dat ik ze nodig heb, zo rond 1 uur zijn 2 woordjes ; "Zoek schoen" voldoende om haar in extase te brengen en komt ze bere trots aanlopen met m'n schoenen.

Die enkele keer dat ik wel 'ns wat boodschappen doe is bij thuiskomst ook altijd een feest. Ze duikt lomp met haar kop in de boodschappentas om iets te zoeken wat ze voor me kan dragen. De laatste keer was dit een zak Knorr tomatensoep. Niet zo'n succes.... Ze beet er iets te hard in en liep er vervolgens druipend m'n huis mee binnen. Het leek al spoedig op een crime scene.

Het is een stoer wijf die hond van mij. Ze geeft geen krimp. D'r hele leven al niet, daarom hou ik zoveel van d'r, 't is geen mietje. Was 't een vent geweest had ik waarschijnlijk al 100x gezegd "sodemieter eens op met op m'n lip zitten", maar bij haar niet, ze is mijn schaduw en gaat door dik en dun voor mij en ik voor haar.

Stiekem hoop ik op een wondertje, dat is ze al, dat blijft ze, maar ik zal niet raar opkijken als die schele nog iets verrassends uit de hoed tovert.