Geluk met een grote G

Het gaat goed met ons !

Sinds ik 'n knopje om heb gezet, en besloten heb om te leven in het NU en te genieten van Crady gaat 't goed.
Ik durf ook weer langere stukken met haar te lopen. De medicijnen doen hun werk, ze loopt niet meer kreupel en eigenlijk ben ik al bijna vergeten dat ze die rot ziekte heeft. Ik heb gewoon een hele vrolijke, levendige, blije hond om mij heen.
Het enige wat veranderd is, is dat ik méér van haar geniet. Liep ik normaal tijdens een wandeling te bellen, smsen, internetten en keek ik af en toe waar ze was. Nu niet, ik heb vrijdag en zaterdag een flinke wandeling met haar gemaakt en de hele wandeling m'n ogen niet van haar af kunnen houden. Het is zo heerlijk om te zien hoe ze loopt te genieten, te struinen, zwemt ( brrrr, ja ook met dit weer :-)




Op zo'n moment voel ik me intens gelukkig, dat ik haar kan laten genieten en zij mij.
Vanmiddag hebben we voor 't eerst sinds lange tijd ook weer een rondje van 5km hardgelopen. En ook daarvan heb ik mega genoten.
Cree wijfie, zullen we afspreken dat we zo nog lang van elkaar gaan genieten? Deal !!!

TenaCrady

Sinds Crady op het medicijn Cortaphen Forte zat ( 1 week ) liet ze bijna elke nacht haar urine lopen. Gelukkig heeft ze 'n biabed wat eenvoudig schoon te maken is, maar ze keek steeds zoooo schuldig...

Vanmorgen met 'n grote soeplepel achter haar aan gerend om wat urine op te vangen en in 'n potje naar de dierenarts gebracht. Het wachten op de uitslag duurde lang. Ik was als de dood dat die kutziekte nu misschien ook wel haar nieren had aangetast. Maar het verlossende telefoontje kwam net van de DA; urine op alles wat maar mogelijk is onderzocht en er kwam niks vervelends uit. Pfff gelukkig maar.
Advies is om het paardenmiddel Cortaphen wat af te bouwen en een middenweg te vinden tussen geen incontinentie en geen kreupelheid.
Dat wordt dus fff zoeken de komende tijd, maar daar komen we vast wel uit!

Hè hè ook een keer goed nieuws! Hè, ik heb ineens zo'n trek in soep, wie komt er eten ? :-)

Blessure tijd

Al bijna 'n week leef ik in 'n soort roes. Na het bericht van Maarten Kappen, de dierenarts, werd even alles zwart om me heen.

De dagen daarna kwam ik langzaam uit m'n dalletje en zag 'n vrolijke levenslustige hond om mij heen. Dan lukt het beter om het slechte nieuws weg te drukken...

Het is ook onvoorstelbaar dat straks mijn Allesie er niet meer zal zijn. Ze is zo verweven in mijn leven. Het begint al met opstaan 's morgens. Zodra ik mijn benen uit bed zwaai komt zij aanlopen met m'n sloffen om naar de badkamer te gaan. Ik leg meestal 's avonds al klaar wat ik de volgende dag aan ga trekken. Dat weet ze. Zodra ik uit de badkamer kom, brengt ze 1 voor 1 m'n kleding bij me. Niet altijd in de juiste volgorde, maar och...

Dan gaan we samen naar beneden, spullen pakken om naar kantoor te gaan. Zij draagt uiteraard mijn tas naar de auto!

Op kantoor ontbijt ik altijd, bakje yoghurt of zo. Vaste prik dat zij het bakje uit mag likken. Daarna gaat ze 'n tukje doen in 1 van de chesterfield stoelen. Mocht er bezoek komen op kantoor dat wordt die standaard begroet met 1 van mijn bergschoenen, die op kantoor staan voor onze middagwandeling. Op het moment dat ik ze nodig heb, zo rond 1 uur zijn 2 woordjes ; "Zoek schoen" voldoende om haar in extase te brengen en komt ze bere trots aanlopen met m'n schoenen.

Die enkele keer dat ik wel 'ns wat boodschappen doe is bij thuiskomst ook altijd een feest. Ze duikt lomp met haar kop in de boodschappentas om iets te zoeken wat ze voor me kan dragen. De laatste keer was dit een zak Knorr tomatensoep. Niet zo'n succes.... Ze beet er iets te hard in en liep er vervolgens druipend m'n huis mee binnen. Het leek al spoedig op een crime scene.

Het is een stoer wijf die hond van mij. Ze geeft geen krimp. D'r hele leven al niet, daarom hou ik zoveel van d'r, 't is geen mietje. Was 't een vent geweest had ik waarschijnlijk al 100x gezegd "sodemieter eens op met op m'n lip zitten", maar bij haar niet, ze is mijn schaduw en gaat door dik en dun voor mij en ik voor haar.

Stiekem hoop ik op een wondertje, dat is ze al, dat blijft ze, maar ik zal niet raar opkijken als die schele nog iets verrassends uit de hoed tovert.

Slachtofferrol

Ik moet eerlijk bekennen dat ik daar gisteren even een uurtje of 2 in heb gezeten... Was best even lekker om je af te vragen;

• waarom is mijn relatie op de klippen gelopen?
• waarom heeft Theo kanker gekregen?
• waarom gaan er de laatste tijd zoveel mensen dood aan kanker in mijn omgeving?
• waarom was er in oktober niks te zien op de röntgen foto's van Crady en waarom heeft ze nu ineens botkanker?
• waarom lijkt het alsof alles tegenzit in mijn leven?
• waarom kan ik nu niet méér bij m'n moeder & Theo zijn om ze te steunen en zij mij?
• wanneer zijn m'n tranen op?

Maar al gauw kwam ook de helderheid van geest weer boven dat het geen zin heeft om te blijven sippen en mezelf al die vragen te stellen. Ik zal er nooit antwoord op krijgen. De enige tip die ik op de laatste vraag heb gelezen is, dat je meer moet drinken dan er aan tranen uitgaat...., kijk daar heb je dan wat aan!
Het is bovendien ook heel vervelend voor je contactlenzen dat huilen, ze worden er vettig van, je ziet de hele wereld als 'n grote blurr en je krijgt er ongelooflijke pijn in je dak van.
Nee een voorschot nemen op m'n ellende heeft absoluut geen zin, ik moet leven in het NU. (thx Monique).

Ik probeer altijd ook iets positiefs te zien in de bovenstaande vragen. Voor wat betreft Crady wist ik toen zij bijna 8 jaar geleden in mijn leven kwam dat ik haar waarschijnlijk tussen de 8 en 12 jaar later weer zou moeten loslaten. Het is kut, sorry geen ander woord voor, dat dit binnenkort gaat gebeuren. Maar ik kan 't ook omdraaien en dankbaar zijn dat ik dit nu weet en onze quality time extra goed benutten. Nog meer van haar genieten dan ik al deed, nog meer leuke dingen met haar doen. De AD6 bewust af en toe even opzij zetten om eerst een lekkere wandeling met haar te maken en dan een uurtje later te gaan spinnen of op de tacx te stappen. Zo, dat ik er later geen spijt van krijg dat ik te weinig heb genoten. Ik moet niet teveel in haar mooie schele ogen kijken, want het idee dat ik haar straks moet laten inslapen is te pijnlijk, daar moet ik dus niet teveel aan denken en genieten van wat er NU is, en daar doe ik m'n stinkende best voor.

En om even iets recht te zetten: Ik krijg erg veel lieve berichten via sms/mail/twitter/telefoon met de vraag " hoe gaat het nu met Crady?"
Aan Crady merk je nog niks, ze is nog even blij en vrolijk als altijd. En dat is ook weer zo'n goede les voor me, zij kan niet in de toekomst kijken en zich zorgen maken over wat komen gaat.
Een mevrouw in de lift op mijn werk zei vandaag nog : "Wat glanst ze toch prachtig he, ze is vast heel gezond!" Ik heb maar met ja geantwoord.

De mooiste spreuk ontving ik vandaag van een AD6/Twitter vriend, hij heeft 'm voor me op 'n tegeltje gezet en ik denk dat veel mensen hier iets aan kunnen hebben. Het heeft mij in elk geval een glimlach bezorgd vandaag.


En ik kan 't niet vaak genoeg herhalen, alle ellende heeft me de laatste tijd ook zo ontzettend veel lieve reacties van soms totaal vreemden bezorgd, daar word ik af en toe best even stil van, bedankt allemaal, het helpt te weten dat je niet alleen bent.

Mokerslag.....

Vanmiddag ging ik op controle met Crady bij de orthopeed. Was ik de vorige keer in oktober bij de operatie als de dood dat de diagnose botkanker zou zijn, deze keer had ik er totaal geen rekening mee gehouden. Het was immers in oktober allemaal goed, dus waar zou ik me druk om maken.

In het gesprek heb ik aangegeven dat ze bij wandelingen langer dan 15min weer kreupel loopt. Dat ze s' morgens als we naar beneden gaan, twijfelt bij het traplopen. Het is net of ze staat te bedenken welke poot ze als eerste zal verzetten. Ook heb ik gemerkt dat ze meer dan normaal aan haar poten ligt te likken en af en toe een natte bef heeft van het kwijlen....

Maarten ( de orthopeed ) drukte alleen wat op haar schouder en toen begon ze al vreselijk te piepen en grommen. Hij trok niet eens aan haar poot en dit deed dus al behoorlijk pijn.
Besloten werd om foto's te maken van haar schouder.
Het werd snel duidelijk.... zwarte en witte vlekken op haar schouder, vrijwel zeker botkanker !
Maarten zag ook dat de artrose voor nog meer gewoekerd bot had gezorgd en ook daar kan ze de pijn van hebben. Besloten werd om haar de komende 6 weken op Cortaphen Forte te zetten als pijn en ontstekingsremmer. Op 15 maart gaan we weer foto's maken en dan leggen we de 3 series naast elkaar en weten we 't zeker.
Ik heb alles in een roes aangehoord en begon ook nog leuk over m'n Alpe d' Huzes verhaal en wist Maarten zelfs nog 'n flyer in z'n hand te drukken....

Op weg naar huis drong het verhaal pas goed tot me door. Me and my shadow...., daar gaat op niet al te lange termijn een einde aan komen. Bijna 8 jaar is Crady zo'n 24u per dag bij me. We zijn een twee-eenheid. Ze heeft maar 'n half woord nodig en begrijpt me en andersom kan ik haar lezen alsof ik haar zelf gemaakt heb. Onvoorstelbaar nog dat hier een einde aan gaat komen.

Ook dacht ik nog even, dat ik het allemaal niet goed had aangehoord en het misschien nog wel mee kon vallen. Maar zojuist luisterde ik de voicemail af en daar stond Maarten op. Hij bevestigde nogmaals dat hij de foto's uit oktober had vergeleken met de foto's van vandaag en dat hij het verhaal helaas niet rooskleuriger kon maken.

Het lijkt wel alsof ik sinds m'n start aan de Alpe d' Huzes meer dan anders geconfronteerd word met kanker in mijn omgeving. Theo, de man van mijn moeder, die ineens de ziekte van Kahler heeft, de vader van Rob m'n teammaatje is vanmorgen overleden aan asbest kanker, een vriendin van Seb (vriend van me) is gisteren overleden aan kanker, het gezicht van de Ad6; Herman Houweling is gisteravond gestorven aan darmkanker. Het kostte me vandaag wat moeite om dit los van elkaar te zien. Alsof er een vloek ligt op mijn deelname aan de Ad6.... Maar ik realiseer me dat als ik morgen besluit een Volvo te kopen, ik vanaf morgen ineens iedereen in zo'n auto zie rondrijden. Noem het toeval...

Ik ga in de komende maanden met volle teugen genieten van Crady en ik blijf haar gedrag lezen. Zodra ik zie dat ze teveel pijn gaat krijgen zal ik de beslissing moeten nemen om haar in te laten slapen. Tegen beter weten in kan ik ook nog hopen op een wonder op 15 maart, maar de leeftijd van sprookjes ben ik inmiddels voorbij. Het enige wat ik kan doen is OPGEVEN IS GEEN OPTIE dus ik ga door met genieten van m'n schele klikobak !